اس ۇيدە شاي ءىشىپ، جۋرنال كورىپ وتىر ەدىم، كەنەت ءۇي ىشىنەن قىزىمنىڭ:

– اكە! – دەگەن داۋىسى ەستىلدى. مەن وعان:

– نە بولدى؟ – دەپ داۋىستادىم.

– تەز كەل!

– نە جۇمىس؟

– جۇمىسىم بار!

جۇمىسى بولسا بارايىن دەپ، بولمەگە كىرگەنىمدە قىزىم ەكى جۇدىرىعىمەن جاعىن تايانىپ، جەردە ەكپەتىنەن كىتاپ كورىپ جاتىر ەكەن. قاراسام كيپلينگتىڭ بالالار ەرتەگىلەرى جيناعى بولىپ شىقتى.

– اۋ، نە جۇمىس؟

– اكە، ءولۋ دەگەن نە ؟

– و، بارەكەلدى. مىنانىڭ ءسوزىن قارا! سەن وسىنى ءسوزسىز بىلگىڭ كەلە مە؟

– ءيا، كىتاپتا ءبىر جىلان تۋرالى ايتىپتى. ونىڭ اتى كلايت ەكەن. ول «ءولىم مىنا مەنمىن، ءولۋدىڭ ءمانىسى نە» دەپتى.

– ءولۋ دەگەن ادامنىڭ نەمەسە كەز-كەلگەن حايۋاننىڭ ولۋىنە قاراتىلادى.

– وندا ءولۋ دەگەن نە؟

– ايتالىق، ءبىر ادام ءومىر سۇركىسى كەلمەسە، ءيا اۋىر ناۋقاسقا كىرىپتار بولسا، قارتايسا نەمەسە باسقا بىرەۋ ۇرىپ ولتىرسە.

مەن وسىنداي ايانىشتى دا، مەيىرىمسىز تولىپ جاتقان سوزدەردى ايتا كەلىپ، شامامنىڭ كەلىسىنشە ءبىرتۇرلى سامارقاۋ پىشىنمەن:

– قورىقپا قىزىم، قورقاتىن دانەڭە جوق، ءبىز بارىمىزدە ولەتىن بولامىز، – دەدىم.

بۇيتپەگەندە قايتەيىن؟ مۇمكىن ەڭ جاقسىسى توتەسىنەن قويىپ قالماي، ءازىل-قالجىڭعا اينالدىرىپ جىبەرگەن ءجون بولار. نەمەسە، مىسالى، سەنىڭ بۇنى ويلاۋىڭا ءالى ەرتە دەگەن سياقتى بىرەر اۋىز ۋاعىز ايتىپ قويسام قۇتىلار ما ەدىم الدە؟ وندا ءسابيدىڭ ميىنا تۇسىنىكسىز دە ۇرەيدى ءبىر اسەر قالىپ قويماي ما؟ مەن قايتەرىمدى شىنىندا، بىلمەي قالدىم.

قىزىمنىڭ كوزى الاقانداي بولىپ، اڭكى-تاڭكى تۇسىنبەگەن بەينەمەن:

– وندا ادام قايتا تىرلىك ەتە الماي ما؟ – دەپ سۇرادى.

– تىرلىك ەتە المايدى.

– ودان سوڭ شە؟

– ودان سوڭ دەگەنىڭ قالاي؟

– وندا، ادام كەيىن قايتىپ كەتەدى؟

– ەشتەڭە دە بولمايدى، تەك ۇلكەن ادامعا اينالادى. سەنىڭ ەسىڭدە مە؟ داچاداعى كەزىمىزدە ءبىر جولى سەن ءبىر كوبەلەك ۇستاپ الدىڭ دا ونى قولىڭا سالىپ، قاتتى قىسىپ جىبەردىڭ. ءسويتىپ ول قايتىپ ۇشا المايتىن بولىپ قالدى. ءاسىلى ول ءتىرى ەدى. بىراق، سەن ءولتىرىپ تاستادىڭ، ول ءولى كوبەلەككە اينالدى.

قىزىم ەشتەڭە دەمەي وتىرا كەتتى، كىتابىن جاۋىپ قويىپ، ويلى كۇيدە تەرەزەگە قارادى. ارتىنان ول بايسالدى پىشىنمەن، بەينە مەنىڭ قالاي جاۋاپ بەرەتىنىمدى الدىن-الا ءبىلىپ العان كىسىشە:

– ادام دا وسىلاي بولا ما؟ – دەپ سۇرادى.

– ءيا، سولاي بولادى.

– ادام ولگەننەن كەيىن تاعى قانداي كۇيگە تۇسەدى؟

– جۇرت ونى جەرگە كومەدى، نەمەسە ارناۋلى دايىندالعان مەشكە سالىپ ورتەپ جىبەرەدى.

ول تاعى دا ءۇنسىز ويلانىپ وتىر.

– بارلىق ادام ولەمە مە؟ ادام ماڭگى جاسايدى، ماڭگى ولمەيدى دەۋ مۇمكىن ەمەس قوي، سولاي ما؟

– سولاي، مۇمكىن ەمەس.

– وندا سەن دە ولەسىڭ بە؟

– ءيا، مەن دە ولەمىن.

– شەشەم دە ولە مە؟

– ولەدى.

– مەن دە ولەمىن بە؟

– ولەسىڭ، بىراق سەن وتە ۇزاق جاسايسىڭ. ەرجەتەسىڭ، ەسەيەسىڭ، بالالى-شاعالى بولاسىڭ، كارى اجەيگە اينالاسىڭ، سونان كەيىن بارىپ ولەسىڭ. بىراق، بۇعان ۇزاق ۋاقىت كەرەك. سوندىقتان، تاپ قازىر مۇنداي نارسەلەردى ويلاپ اۋرە بولما...

وسىنى ايتتىم دا مەن اس ۇيگە شىعىپ كەتتىم، شىنىن ايتسام قاشىپ قۇتىلدىم.

مەن تاماق ىستەي ءجۇرىپ، ماناعى ايتقان سوزدەرىم قىزىمنىڭ ساناسىنا زالالدى ما، جوق پا؟ مۇكىن ءتىپتى قاتەرلى بولىپ جۇرمەسىن دەپ ويلادىم. ىستەگەندەرىم دۇرىس پا، الدە كەرىسىنشە ەسۋاستىڭ ءىسى مە؟ بۇل جاعى وزىمە دە انىق بولماي قالدى.

قىزىمدى تاماققا شاقىردىم. ول جۇگىرىپ كەلىپ ماعان جابىسا كەتتى. مەن ونى قۇشاقتاي الدىم. ول كىشكەنە قولىمەن موينىما اسىلىپ تۇرىپ، ەنتىگە سىبىرلاپ سويلەپ كەتتى.

– ەندى ءبىلدىم. مەنىڭ ەرەسەك ادام بولعىم كەلمەيدى. ەرجەتكىم كەلمەيدى. ماڭگى ءسابي بولامىن. سوندا ماڭگى ولمەيدى ەكەنمىن. مەنىڭ ويىم دۇرىس  پا، اكە؟!

مەن ونى ءسۇيدىم دە وعان:

– البەتتە دۇرىس، سەنىڭ ويلاعانىڭ وتە دۇرىس! – دەدىم. ونان سوڭ بەتالدى كويتىپ:

– دەگەنمەن تاماقتى قالاي دا جەۋىمىز كەرەك قوي... – دەي بەرىپپىن.

اۋدارعان: ۇشقىن شايسۇلتان

«The Qazaq Times»