Foto: Startsmile

Italyanıñ ataqtı suretşisi, ğalım, jauzşı, oyşıl, muzıkant Leonardo da Vinçi jazğan mısaldan.

Ötirikti janınday jaqsı köretin bir jigit bar edi. Jwrt onı «auzımen oraq oratın jügirmek» dep jürdi. Bir küni tis ökpesin aytıp:

–  Tildi maqtay bergeni nesi, keşke deyin söylegennen basqa bitireri joq, – dedi.

– Sender nege şulap kettiñder, tister! Özderiñniñ mindetteriñ – meniñ jegen närselerimdi şaynap beru ekenin wmıtpañdar, – dedi jigit olarğa wrsıp.

Sonımen ol, auzına ne kelse sonı aytıp jürdi. Til özin öte baqıttı sezindi. Söyleuine ünemi jaña sözder tabılıp jattı. Bir küni keşki tamaqtı işip bolğan soñ, jigit tilin tağı bir ötirikke bezep qoydı. Tis ädilettiñ ämirine bağındı. Özin wstay almay, tildi sart etkizip tistep aldı. Tildi qan jauıp ketti. Jigittiñ özi wyalıp qaldı. Al, jazasın tartqan til de juasıp, saqtana bastadı.

Söylerdiñ aldında «mümkin, ündemey qalğanım da jön bolar ma eken» degendi de oylanıp qoy.

Audarğan: Zwlıphar

“The Qazaq Times”